Een groep Nederlandse juristen heeft een prachtig initiatief opgezet om te benadrukken dat essentiële burgerrechten in deze tijd extra bescherming verdienen. Ik ben er trots op dat ik de eindredactie heb mogen verzorgen van hun manifest. Klik hier om het manifest te lezen en te ondertekenen:
Volg De Vrijheidsjurist op Twitter.
Waar ging het mis? Zal het straks mis gaan, is het al mis gegaan, of allebei? Voormalig econoom en oud-werknemer van Lehman Brothers Michael Krieger, @Libertyblitz op Twitter, omschreef laatst dat we niet een donkere periode ingaan, maar dat we juist een donkere periode achter ons laten. Die gedachte stemde mij optimistisch, maar ik wilde niet te vroeg juichen. Krieger is iemand die erg vaak gelijk heeft gehad de afgelopen jaren, en er zijn inderdaad genoeg tekenen dat onze toekomst mooier zal zijn dan ons recente verleden.
Bubbels zijn voor iedereen voelbaar, het is opgebouwde energie die accelereert vlak voordat het uiteenspat. De kunst is om te duiden waar we ongeveer staan. Enkele maanden geleden dacht ik dat we in 1913 terecht waren gekomen: een tijd waarin de voorspoed van de late negentiende eeuw vervaagde terwijl het grote merendeel van de mensen, in de ban van een irrationele, gemeenschappelijke stroom van een romantisch nationalisme, steeds meer zin kreeg in oorlog. Dat zou betekenen dat we een goede periode achter ons laten en er een donkere tijd aanvangt. Het is echter, hopelijk, net andersom.
In 2008 hebben we een unieke, laatste kans gemist om de financiële bubbel op een waardige manier op te lossen. Een hoop corruptie en falen kwam toen aan het licht door onder andere de hypothekencrisis. Als oplossing is er toen gekozen om alle valuta wereldwijd verder te vertroebelen in plaats van het eerlijker te maken.
Het vertroebelen van valuta heeft veel gevolgen, de grootste zijn:
1) Menselijk werk wordt een steeds groter wordend hamsterwiel. Men werkt, creëert collectief het BNP, maar door de samenwerking van centrale banken met overheden wordt het hamsterwiel op commando van zowel gekozen als ongekozen personen steeds groter gemaakt door middel van onder andere inflatie en quantitative easing. De cassière bij de supermarkt moet dus steeds iets langer werken om te kunnen eten en een dak boven haar hoofd te hebben.
2) De toekomst wordt naar voren gehaald. Door ondernemer en investeerder (met een PhD in Government van Harvard University) Ben Hunt wordt dit als ‘The Long Now‘ aangeduid. Sparen voor de toekomst levert niets op, integendeel, je geld verdampt, het wordt een race tegen de klok. Daarbij wordt de druk om te lenen vergroot. Je komt langzaam vast te zitten in het veels te grote hamsterwiel. Dit heeft invloed op alle facetten van het leven: sociale cohesie en gelijke kansen vervagen snel omdat de spelregels van het spel fundamenteel zijn gecorrumpeerd.
De stress bij de lagere- en middenklasse bouwt zich zo geleidelijk op. Mensen met onroerend goed en aandelen voelen die pijn minder of geheel niet, maar de onderliggende nepheid, scheefheid en oneerlijkheid voelt iedereen. Boeken zoals “Disrupted: My Misadventure in the Start-Up Bubble” van Dan Lyons en “Bullshit Jobs” van David Graeber laten zien hoe absurd het werkende leven voor velen is geworden, zélfs diegenen die in succesvolle industrieën werken. De hoeveelheid bullshit, corruptie, nepheid, leugens, vriendjespolitiek, polarisatie en pestgedrag groeide omdat ethische standaarden vervaagden.
De afgelopen 13 jaar waren mentaal een donkere periode voor velen — volgens docent klinische psychologie Mattias Desmet is dit met name te zien aan de procentuele groei van het aantal burnouts en anti-depressiva-pillen — en een gouden tijd voor anderen, zoals te zien is aan de procentuele toename van vraag naar megajachten.
De covid-situatie heeft het hamsterwiel voor sommigen van vorm veranderd en voor anderen stopgezet. Veel mensen hunkerden naar een dergelijke verandering. De echte oplossing ligt echter in het besef dat mensen eerlijke, ongemanipuleerde valuta verdienen en dat dit een fundamenteel mensenrecht is.
Op uitnodiging van Fiona Zwart was ik onlangs te gast bij Café Weltschmerz. Deze journalistieke denktank richt zich op maatschappelijke, sociale, politieke en filosofische vraagstukken. Het is in 2014 opgericht, een periode waarin voor mij persoonlijk duidelijk werd dat de wereld een minder rooskleurige richting op ging, primair gekenmerkt door de internationale geldontwaarding als reactie op de financiële crisis van 2008 — het jaar dat ik journalistiek studeerde in New York en stage liep in hetzelfde gebouw als Lehman Brothers.
Het leuke aan Café Weltschmerz is hun authenticiteit. Zo bestaan zij dankzij donaties, en alle gesprekken worden in één keer opgenomen. Deze directe, transparante, no-nonsense aanpak is extra waardevol in een tijd waarin zo veel wordt verfraaid en verdraaid. Bekijk het gesprek:
The beauty of language is that it can’t be stripped of its human, unpredictable, flawed, emotional, dynamic, local, temporary and irrational elements. Language is always moving, it’s never the same in any time or place. New words are born each day, and old ones silently die in forgotten places.
The IT and software companies I’ve worked for have been trying their best to contain the beast that is language but they fail each time. I brought languages and technology as close as the two could possibly get, but in the end they avoid each other the way equal magnetic poles repel.
Here’s to the poets, the translators, the editors and the writers who use words, grammar, syntax, style and phonetics as their ephemeral, intangible tools to create.
Here’s to human nature that won’t ever allow itself to be truly rationalized.
I met Bernie Madoff at a party in Florida. It was just a year or so before December 2008, when he got arrested and began his 150 years in jail for running the biggest ponzi scheme the world had ever seen. Back then, he was just one of the many older, grey-haired people I shook hands with and chatted with that day, and I don’t recall much from our conversation.
I was 24, and that summer following Madoff’s shocking arrest I worked as an intern at Time Inc. in the Time & Life Building in New York City. One day, my manager told me to take the elevator a few floors up from our 35th floor, just to see the postapocalyptic mess Lehman Brothers had left behind there. It was a sight I will always remember: An immense office space in which the desks, chairs, phones and cubicles looked as if they were abandoned in a hurry.
Those days, the streets were filled with Occupy Wall Street protestors camping out left and right, chanting “we are the 99%”. But it just didn’t last. The sound of the chants faded after a while. The banks got bailed out and the people never stopped paying for it.
Now, in 2021, the leeching party is coming to an end. The world has become one giant ponzi scheme that makes Madoff look like an innocent baby. Ponzi schemes can’t last forever. Every possible tool has been utilized to keep it going, but they have all stopped working. The engine has stopped and as usual, the people are the last to know.
So now a reset is being imposed. This time it’s not only a monetary reset but an ideological one at that. “You’ll own nothing, and you’ll be happy” is what the WEF is announcing. Governments, elites, central banks, corporations and their puppets are all lining up for the next chapter.
You lose what you don’t protect.
What you ignore gets bigger.
We can only change this from the bottom up. And we will.
If I don’t speak my truth, I will never be able to take myself seriously again. I would be betraying myself AND my profession. My entire career is built on making information available to people. Freedom of information is my #1 motivation. This is the work I’ve been doing for more than 10 years in translation, localization, writing, editing and information management in technology, software, IT, book- and magazine publishing.
In 2009 I graduated from the most prestigious journalism school in the world, Columbia University in New York, founded by Joseph Pulitzer in 1912. The year I studied at Columbia was marked by the outbreak of the worst financial crisis since the Great Depression.
Famous journalists came to our school to discuss: How did we journalists miss this giant fraud, the subprime mortgage crisis, the credit default swap insanity? How did we not see it coming? Why didn’t we warn the public? Did we not research the shady actions of banks? Was it too difficult or too scary to ask the right questions?
The second topic in this panel discussion was: How do we, as journalists, present financial statistics and numbers? We learned that it was possible to write about statistics in many different ways, even in totally misleading ways, without changing the actual numbers.
Now, in 2021, most of what you hear is misleading. Censorship and propaganda is pretty much everywhere, albeit hidden for the untrained eye. Marianne Zwagerman and Arno Wellens are two examples of admirable Dutch journalists who are actively pointing at the source of our problems: a toxic mix of corruption in (supranational) governments and media.
The point of this rant is that time, more than any other force, reveals truth. If journalists are not doing their jobs, it will take a hell of a lot more time for the truth to come out and there will be hell of a lot more suffering in the world.
Het was nog erg vroeg, maar zoals altijd en overal in New York was het leven op straat in volle gang. Ik liep vlak bij het metrostation Brooklyn Borough Hall op deze bewuste koude, maar zonnige doordeweekse ochtend in november 2008. Als student journalistiek was ik onderweg naar een interview. Ik kletste tegen iemand door mijn roze Motorola flip-phone en at tegelijkertijd een broodje. Een tas die ik enkele weken ervoor op de markt had gekocht hing over mijn rechterschouder. Al lopend, al bellend en al etend voelde ik dat er iemand achter mij was gaan lopen en exact hetzelfde tempo aanhield. Rechts op de weg zag ik een auto rijden die zijn snelheid aan mij leek aan te passen. Mijn hart ging sneller kloppen. Enkele seconden deed ik net of ik niets had gemerkt. Toen stopte ik opzettelijk abrupt met lopen. Ik stond direct volledig stil, maar draaide me niet om. Ik praatte door aan de telefoon. De man achter mij schrok, botste bijna tegen mij op en dook toen de auto in die langzamer was gaan rijden. De auto reed daarna snel weg.
Ik zal nooit weten wat de betekenis was van dat moment. Maar ik voelde dat de man iets van plan was geweest. “Street smart” blijven, dacht ik, altijd op blijven letten. Ik ben van kleins af aan al op mijn hoede. Dit is een modus die onbewust altijd aanstaat.
Door deze vreemde, angstige Covid-tijd denk ik regelmatig aan het razend spannende boek “The Gift of Fear” van Gavin de Becker uit 1997. Zoals de titel al doet vermoeden beweert de Becker dat angst soms voordelen heeft. De Becker groeide op in een gewelddadige, onvoorspelbare thuissituatie. Hij ontwikkelde daardoor een soort zesde zintuig: het feilloos aanvoelen van andermans intenties. Als klein jongetje redde deze gave zijn leven, en dat van zijn broertjes en zusjes.
De Becker runt tegenwoordig een zeer succesvol beveiligingsbedrijf dat onder andere voor de Britse prins Harry werkt. Zijn boek legt uit dat iedereen dit intuïtieve, instinctieve gevoel kan ontwikkelen, als je er maar mee in contact blijft staan. Hij beweert dat er in elke gewelddadige situatie momenten zijn die vooraf werden aangevoeld door het slachtoffer. Mensen die in onvoorspelbare situaties zijn opgegroeid, hebben dit instinct meestal sterker dan anderen.
Ik denk dat dit boek misschien wel de enige núttige functie van angst omschrijft, en dat alle andere aspecten nadelig of gevaarlijk zijn. Angst, in deze context een reactie op een directe dreiging, kan een natuurlijke “fight or flight”-reactie activeren in mens en dier die begint in de basis van de hersenen, de amygdala. Deze toestand geeft een sterk verhoogd sensitief vermogen: alle zintuigen staan op scherp en lichamelijke en mentale kracht wordt in topsnelheid geconcentreerd. In tegenstelling tot dieren negeert de mens vaak deze natuurlijke signalen, meestal om sociale redenen.
“The Gift of Fear” laat zien dat veel mensen beleefd proberen te zijn; we willen niemand kwetsen of vals beschuldigen. We willen uitgaan van het goede. Daar is niets mis mee, integendeel, maar soms duwen we hiervoor ons eigen gevoel opzij. Ik geloof dat het in alle gevallen loont om dicht bij je gevoel te blijven. Vanuit daar kun je nog steeds een beleefd mens zijn, je geeft alleen prioriteit aan je intuïtie. Je kunt op dat moment (nog) niet rationeel verklaren waarom iets verkeerd aanvoelt. Het signaal “hier klopt iets niet” duurt meestal slechts een fractie van een seconde. Naast het toegeven aan de sociale druk is het ook nog eens eenvoudig én geruststellend om dit onbewuste alarm te negeren. De prijs die we daarvoor betalen is dat we levensbelangrijke informatie misschien niet zien.
Thanks for joining me!
